Galapagos dag 3 – Isla Santa Fe – Isla Espanola

Het volgende eiland genaamd Isla Espanola lag op 6 uur varen van het eiland Santa Fé.

De zee was ruw en je rolde van links naar rechts in je kooi. We konden maar moeilijk in slaap komen van het geronk van de motor, de krakende geluiden van de boot en het stampen op de golven. Om 6.45 uur (een kwartier voor het ontbijt) gaan we voor anker in de luwte van het eiland Isla Espanola.

Na het ontbijt en nog een beetje brak van de onrustige nacht op zee, stapten we in de rubberboot (“dry landing”) die ons naar het eiland bracht.

Daar werd het strand al weer druk bezet door een kolonie zeeleeuwen. Jonge pasgeboren zeeleeuwtjes zochten de beschutting op bij hun moeder. Mooie opnames van een pasgeboren jong wat dronk bij zijn moeder, wat volgens de gids nog geen dag oud was.

We begonnen onze wandeling over de met paaltjes gemarkeerde paden over het eiland.

Niet dat zeeleeuwen of leguanen zich daar wat van aantrokken want die lagen kris kras verspreid over de paden waar je vaak voorzichtig overheen moest stappen om ze niet te raken. We kwamen langs broedende Blue Footed  Boobies die hun eieren warm probeerde te houden.

Het pad veranderde in een klimpartij over rotsen en we kwamen aan de andere kant van het eiland bij een klif. Hier vonden we ook Masked Boobies in grote getallen op de rotsen.

De kliffen liepen steil naar beneden waar de golven hard op de rotsen inbeukten.

Eén plek genaamd “Blue Hole”, wat we ook vanuit Egypte kennen, stond bekend om een spuitende fontein van water die door de opkomende golven door een spleet in de rotsen omhoog spoot. Een mooi gezicht wat een regenachtige nevel tot gevolg had.

Honderden krabben en leguanen zaten beneden over de rotsen verspreid..

We vervolgden onze wandeling en kwamen nog meer Blue Footed Boobies tegen waaronder ook nog wat moeders met hun jong  wat nog alleen donshaartjes had en er erg pluizig uit zag.

Verderop kwamen we een groep albatrossen tegen waaronder ook weer een aantal jongen die er al net zo “pluizig”uit zagen als de jonge Blue Footed Boobies. De jonge albatrossen krijgen bij 3 maanden echte veren waarmee ze al korte vluchten kunnen maken. Na 4 maanden zijn ze volgroeid en hebben ze net als hun ouders een mooie oranje snavel. Ze kunnen dan lange vluchten maken tot aan het vaste land waar ze rond december naar toe trekken. Een volwassen albatros kan een vleugelspanwijdte hebben van 2.5 meter. Dit maakt hem dan ook de grootste zeevogel ter wereld.

Tenslotte kwamen we nog een jonge “Galapagos havik” tegen die zich niets van ons aantrok.

Op een gegeven moment viel zijn oog op een hagedis die hij probeerde te vangen.

Het was inmiddels 12.00 uur en dus tijd voor de lunch. Op de boot gaat alles op vaste tijden. Ontbijt om 7.00 uur, lunch om 12.00 uur en diner om 19.00 uur. Na het diner de briefing voor de volgende dag.

De Golondrina is een houten motorsailer met 8 hutten (4 bovendeks, 4 onderdeks) voor maximaal 16 gasten en voorin nog de vertrekken voor de 7 koppige bemanning en de gids.

Wij hebben een hut op het bovendek op het achterschip. Alle hutten zijn voorzien van een stapelbed en een eigen douche met toilet. Er is wel wat bergruimte maar niet genoeg om alles in weg te stoppen. Gelukkig hebben we maar één tas bij ons en hebben we de andere weekendtas met alle overtollige bagage achter kunnen laten bij onze gids op het vaste land van Ecuador die we op onze laatste dag van vertrek in Quito weer terug vinden als alles goed gaat.

Na de lunch voer de boot nog een uurtje tot aan de andere kant van het eiland.

Hier had je een schitterend 900 meter lang spier wit strand. We gingen voor anker en hadden tot 14.30 uur de tijd voor ons zelf. De bemanning had namelijk een televisie aangesloten voor een belangrijke voetbalwedstrijd. Na de wedstrijd (ze hadden met 2-1 gewonnen) werden we met de rubberboot naar het mooie zandstrand gebracht. Uiteraard waren we niet de enige strandbezoekers en lagen er weer tientallen zeeleeuwen te luieren op het zand.

We hadden onze snorkeluitrusting meegenomen en Inge zag zich al lekker een boekje lezen op het spierwitte zand. Jammer genoeg waren er erg veel vliegen op het eiland waar we op een gegeven moment zo gek van werden, dat het niet meer leuk was om er langer te blijven.

Na nog wat leuke foto’s van spelende zeeleeuwen in het water stapten we weer in de rubberboot weg van alle vliegen.

Een warme douche en daarna warm aangekleed om boven op het achterdek te gaan zitten voor wat ontspanning.

Vanuit het kleine keukentje aan de voorkant van het schip rook het al erg lekker. De kok was druk bezig met het voorbereiden van het diner. Onverstelbaar wat hij elke dag weer voor lekkers op tafel zet voor 16 man + de bemanning. Naast onze groep (10 man) zijn er ook nog 2 Oostenrijkers, 2 Canadezen en 2 Zweden aan boord.

Het diner is weer stipt op tijd (19.00 uur) en om 20.00 uur worden de motoren gestart en het anker opgehaald om naar het volgende eiland (Floriana) te varen. Totale reisduur 6 uur varen met behoorlijke zijwaartse golven.

De boot ging behoorlijk te keer en alles moest stormvast opgeborgen worden. Na een paar uur rollen in je kooi, kwamen we om 2.00 uur ’s nachts aan en gingen vlak voor het eiland Floriana voor anker. Eindelijk was de zee weer rustig en vielen we lekker in slaap.