Chimborazo – Riobamba

Vanmorgen weer vroeg aan het ontbijt en namen we afscheid van Banos.

We vertrokken met de bus richting de vulkaan Chimborazo waar we tot 5000 meter zouden gaan klimmen.

Na een uurtje op weg te zijn, kregen we pech met onze bus. De stuurbekrachtiging liet het afweten en dan is er met zo’n grote bus niet meer te sturen. Een groot oliespoor onder de bus liet weten dat dit niet in een uurtje was opgelost en er moest een monteur bij komen.

Ondertussen liet Marco, onze chauffeur, een andere bus komen om ons toch nog naar de vulkaan te kunnen brengen. Gelukkig was de nieuwe bus er binnen een uur en konden we weer verder. We begonnen inmiddels behoorlijk te stijgen en konden dit goed in de gaten houden omdat iemand van onze groep een hoogtemeter bij zich had.

De weg was slingerend en soms best steil omhoog maar nog steeds van redelijk goede kwaliteit. We kwamen boven de boomgrens en alles om ons heen werd erg kaal met af en toe een klein struikje en soms wat vicuna’s. Dit zijn een soort herten die op grote hoogte leven.

Op 4.200 meter kwamen we bij een hutje waar we ons toegangsbewijs moesten halen om verder naar de 4.800 meter te mogen stijgen met de bus.

Niemand had nog last van hoogteziekte en voelde zich verder prima. Veel drinken en af en toe wat blijven eten o.a. chocola helpt goed om niet te gauw last van de ijle lucht te krijgen op deze hoogte.

Inmiddels waren we op 4.800 meter aangekomen over een hobbelig smal zandpad waar een hutje stond waar je in kon schuilen tegen de koude wind en de hagel.

Er stond ook een monument voor de klimmers die tijdens hun tocht naar de top zijn verongelukt.

Van onze groep waren er 6 mensen, waaronder wij, die het aandurfde om de laatste 200 meter te stijgen naar de 5.000 meter waar normaal gesproken ook het basiskamp gevestigd is voor de klimmers die helemaal naar de top gaan (6.310 meter).

Een hoogteverschil van 200 meter lijkt niet zoveel maar op deze hoogte is het erg zwaar om naar boven te klimmen.

Stapje voor stapje deden we er met diverse rustpauzes ruim een uur over om naar boven te klimmen. Onder begeleiding van onze gids (Christiaan, de eigenaar van ons vorige hotel) haalde 5 van ons groepje het basiskamp. Eén vrouw moest halverwege afhaken wegens zuurstof gebrek. In het basiskamp mooie foto’s gemaakt van de gletsjer en de besneeuwde top die zich jammer genoeg niet helemaal liet zien door de bewolking.

Na een korte pauze zijn we, omdat we ons allemaal nog prima voelde, nog naar bijna 5.100 meter geklommen en via een andere route weer afgezakt naar de plek waar onze bus stond.

Het was erg zwaar maar een bijzondere ervaring om op deze hoogte te zijn geweest.

Inmiddels had de rest van de groep verkleumd van de kou in de bus op ons zitten wachten en werd het tijd om weer naar de bewoonde wereld af te zakken.

Om 17.00 uur waren we weer op normale hoogte in de bewoonde wereld aangekomen in Riobamba waar we overnachten in een vergaande glorie van wat ooit een mooi Centerparcs- achtig hotelcomplex met alles er op en eraan geweest moest zijn.

Na het diner was iedereen behoorlijk moe van de lange inspannende dag en was het tijd om naar bed te gaan. Later op de avond hoorden we Marco (onze chauffeur) met de bus aan komen rijden die gelukkig weer gemaakt is.